up

Ponad doba "górki". Myślę, że udało mi się dobrze ją wykorzystać. Wczoraj książki i puzzle, dziś w rozjazdach: urząd pracy, castorama, terapia, spowiedź. Teraz energii zostały zaledwie resztki, a nastrój zjeżdża w dół, ale to było do przewidzenia. Teraz trzeba przeczekać dołek. Pocieszające, że udało mi się tyle zrobić; zwłaszcza spowiedź mnie cieszy, bo zbierałam się do niej już ze dwa tygodnie.

instynkt

"Strach bywa twórczy. Napędza wyobraźnię i mobilizuje ducha. To lepsze niż instynkt, który wspaniale uruchamia mięśnie i emocje, ale przy okazji całkowicie blokuje myśli.

Gdy pod wpływem instynktu zaczynasz uciekać, najprawdopodobniej nie pomyślisz, że twoja ucieczka jest zaproszeniem do pogoni. Uciekasz, unikając niebezpieczeństwa, a jednocześnie ciągniesz to niebezpieczeństwo za sobą. Widok twoich pięt wywołuje u ścigającego automatyczną reakcję: goń, goń, goń - tak działają instynkty.

Z kolei rozum może ci w podobnej sytuacji kazać stanąć w miejscu i odważnie spojrzeć śmierci w oczy - wbrew instynktowi. A śmierć tego nie lubi - natychmiast odwraca wzrok i zaczyna sobie szukać innej ofiary.

Instynkt nigdy by się na coś takiego nie poważył, bo rolą instynktu jest gnać - w pogoni czy w ucieczce - obojętne, ale gnać! Byle szybciej, dalej. Gnać ze strachu czy z żądzy krwi - obojętne. Z przerażenia czy pożądania - obojętne. Sygnały nadawane przez instynkt są proste – krótkie komendy: gnać, gnać, gnać; zabić, zabić, zabić; jeść, jeść, jeść; żyć, żyć, żyć...

Instynkt już taki jest i taki być musi, że wyzwala w tobie sprawnego i szybkiego tchórza. Strach natomiast potrafi wyzwolić odwagę.

Dlatego warto się bać."

Wojciech Cejrowski, "Rio Anaconda"

Prawda. Sama nie umiałam sobie tego poukładać, ale coś takiego właśnie się ze mną działo. Nie strach, ale instynktowna, bezrozumna ucieczka. Byle gnać. Byle tylko się nie zatrzymywać.
Może teraz uda mi się wreszcie przestać. Próbuję.

śpiewanie

Jakiś czas temu zgłosiłam się na ochotnika do zaśpiewania psalmu na najbliższym zjeździe mojego kursu (czyli za dwa tygodnie). Właśnie przeżywam w związku z tym pierwszy atak paniki. Co mi strzeliło do głowy? Przecież ja nie umiem śpiewać solo, a co dopiero przed całym kościołem ludzi!

zadziwiająco dobra sobota

Miałam dziś dobry dzień. Pełen aktywności, interakcji z fizycznym światem wokół mnie. Takie zwyczajne rzeczy: zmywanie, ręczne pranie, wiercenie dziur w ścianach i sprzątanie po tym. Co prawda szybko się zmęczyłam i poszłam wcześnie spać - i wstałam koło północy - ale to akurat często mi się zdarza, zwłaszcza w ostatnich tygodniach.
Dobrze było się poruszać, popracować fizycznie. Trochę mnie to wyciągnęło z zamknięcia, zapętlenia się we własnych myślach. Nie całkiem - wciąż mocno chowam się w siebie, wciąż nie odbieram telefonów i nie dzwonię sama, ale przynajmniej czuję się odrobinę lepiej. No i znów mam trochę czystych ubrań ;)

morning after

Somehow, I made it through the night without doing anything stupid. I didn't even take that pill. First thing this morning I had a great urge to delete the previous post on this blog, to try to forget how I'd felt, as much as it's possible. But I decided to leave it as it is; I've repressed enough in my life and it's already eating me from the inside. If it stays public, this description, I'll have to confront it, to work on it, and maybe I'll find and learn a proper way of dealing with such situations. A normal way.

trapped

Funny, how sometimes cause and effect can change places. "I'm sorry, I didn't call because I didn't feel very well," when really it's the other way round. I couldn't bring myself into calling, afraid that my faulty mechanisms would make me trap myself during this conversation. Again. I would promise to come and help, probably even tomorrow, when even thinking about going there makes me scared and angry at myself. I can never say "no" and stick to it, I always agree for whatever you want from me, because when we are talking and you ask, I can never think of any logical argument against it. "I just don't feel like it" isn't enough, because when I'm sitting next to you you are important and I'm not, my feelings don't matter, stupid fears and sadnesses, you need me and this is all that matters. Somebody needs my help, needs me, I push away everything that's not empathy and I try to help, and hope this is enough to make me a proper human being, one that is not useless, but needed, and if I do as much as I possibly can, maybe it will be enough for you to accept me, love me, be proud of me. Maybe it will be enough even for me to accept and love and be proud of myself...
That's how it used to work, but nowadays I find myself unable to do anything so big as spending two days helping you. I just can't, and I know it, and at the same time I still cannot refuse (I know, I tried and it didn't work). So I sit here and feel like shit, afraid of picking up my phone and dialling your number. I should have phoned you, it's your birthday, and when we talked last time I said that I would probably have time this week and I can come, and I'll phone you and we'll just discuss the details. Yet I'm afraid, because I don't know how to say "no, I can't" and I always do my best to keep my word and I just cannot go, and I can't see any way out of this, and all rational thought is gradually drowning beneath a wave of self-hatred. God, what an idiot I am.


Writing all this helped for a moment, but not for long. And this is where the urge to do something really stupid gets far too strong. It's ironic, how those really close and important people can - completely involuntarily - become a trigger for a breakdown.


It seems that no matter what I choose, I'll fail you this way or another. And this is what I cannot cope with, either: in my family it was my dad who used to fail us, and it was one of the causes for mom to reject him, eventually. I'm afraid I'll get rejected, too.

I've just read the leaflet about the pills I'm supposed to take when I feel so bad. Now I don't know what scares me more: all my thoughts or the list of possible side effects.