Chciałabym umieć płakać. Może wtedy bolałoby mniej, może wystarczyłoby wypłakać się kilka razy i nie musiałabym znów uciekać przed uczuciami.
Bo uciekam. W książki, seriale, podcasty. Wczoraj zaczęłam praktyki przez internet: kolejna rzecz, w której mogę się zanurzyć i czuć tylko to, co na wierzchu. Zaciekawienie, rozbawienie, zmęczenie. Wzruszenie losami bohaterów. Byle dalej od samotności i bólu, od poczucia odrzucenia. Od lęku.
Nawet w rozmowach z przyjaciółmi trudno mi nazwać to, co się ze mną dzieje. Sama przed sobą zbyt dobrze to chowam. Gdy ktoś pyta, słyszy zwykle "u mnie nie jest źle, naprawdę, zrobiłam ostatnio to i tamto i jeszcze to, a co u ciebie?" I to prawda, tak czuję w momencie rozmowy. Ale kiedy czasem przystanę i pozwolę sobie czuć wszystko, wtedy pojawia się ból.
Chciałabym umieć płakać.
No comments:
Post a Comment